سبک مردگیِ آپارتمان خوابی

جمعیت بشر رو به فزونی است. همینطور بیشتر و بیشتر میشود. مطمئنم اگر «آپارتمان» ابداع نمیشد روزی میرسید که مردم روی این کره خاکی جا نمیشدند. البته با روند پیش رو این احتمال هنوز هم وجود دارد.

دنیا به سمتی میرود که سبک زندگی آپارتمانی دارد تبدیل به غولی میشود که تک تک انسان ها را خواهد بلعید. شاید من خودم هم که این همه عاشق خانه های ویلایی هستم روزی آپارتمان نشین شدم. این یعنی اینکه از همین الان خودم را برای چنین زندگی ای آماده کرده ام.

ولی اینکه فرزندانم(یا دور از جانم، والدینم) بخواهند مرا مجبور به «سبک مردگیِ آپارتمان خوابی» کنند، دیگر خارج از تصورم است و هیچگونه آن را برنمیتابم و از همین تریبون این حرکت را به شدت محکوم میکنم. این یعنی اینکه از همین الان برای آینده ی خودم ابراز نگرانی میکنم.

من هیچ جوره توی کتم نمیرود که مثلا فرزندم بخواهد با من درد دل کند، بعد بیاید بنشیند سر قبرم، یکهو چشمش بیفتد به تصویر یک شخص دیگر روی سنگ قبر من. حالا آن شخص هرکسی که میخواهد باشد، دوست باشد، آشنا باشد، فامیل باشد یا حتی جزو بستگان.

فرزندم خواسته که با من درد دل کند، نه با شخص دیگری! گیریم که آن شخص خیلی مؤدب بوده و گوشش را هم بگیرد، این وسط فرزند طفلی من معذب میشود؛ بیچاره نمیتواند دو دقیقه با پدرش خلوت کند.

از من به شما نصیحت، وصیّت کنید که شما را در قبری ویلایی دفن کنند. مطمئنا قبرهای ویلایی همانند خانه های ویلایی پر از صفا و صمیمیت هستند و بازیگوشی بچه ی همسایه ی بالا، همسایه ی پایین را نمی آزارد.

---------------------------------------------------------

پ.ن: یکی بره به بابای دامادمون بگه خب مرد حسابی، خدا بیامرزت، ولی خب جا کم بود؟ میرفتی چند تا قبر اونطرف تر بتونیم دو کلوم با خواهرمون و بچه هاش اختلاط کنیم.

پ.ن2: خدا اموات شما رو هم بیامرزه.